Het meisje zonder handen

In het sprookje “het meisje zonder handen”, knielt de molenaarsdochter neer om te bidden op het moment dat ze niet verder komt. Het is het symbool van overgave en vertrouwen in het goddelijke of het leven zelf. Wanneer we van binnenuit écht durven vertrouwen in de overgave aan ons proces, en we geen enkele voorwaarde meer stellen, dan zijn we in staat om contact te leggen met een innerlijk leidend principe, wat Jung het ”Zelf” heeft genoemd. Dat leidt ons naar het punt van waaruit we verder kunnen.

Niets meer vragen, niets meer verwachten maar vertrouwen houden dat er iets zal gebeuren en dat het proces uiteindelijk goed zal aflopen. Huil uit, rust uit, vecht niet meer, durf te voelen en richt je op heel basale dingen. Geen doelen meer, geen eisen van jezelf.

Zijn als de molenaarsdochter, geen plek meer om te gaan en gebukt gaan onder pijn en verdriet, vastgelopen in het bos.

In deze situatie blijft er maar één ding over, en dat is luisteren naar jezelf, naar de dingen die van binnenuit komen.


(uit: van Burn-out naar Heelheid, Karen Hamacher-Zondag)